Så reiste vi frå Oslo..

og kom til nytt landskap.  Ingeniøren Tatjana fekk beundre byggverket som rundt 1994 heitte Vikingskipet, men som no på skilta heiter Hamar Olympiahall.  Deretter sto Lillehammer for tur.  Etter Storgata, måtte vi sjå på dei olympiske anlegga.  Tatjana meinte at ho ville klatre opp hoppbakken, men ho blei anbefalte å heller hoppe ned bakken.  Byen, dei olympiske anlegga og utsikten frå hoppbakken var godt omtykte. 

   

Ferda gjekk vidare mot Sunnmøre, og ettersom overnatting var nødvendig, vart Sota Sæter i Skjåk valt.  Sæbjørn Forberg fortel ofte om kor fint det er der, og inviterer til besøk som hittil ikkje har vorte noko av.  Dei russiske damene var begeistra for fjellheimen.  Bekkesus i staden for bilsus, vakre fjell, kuer, tømmerhus som luktar godt, nydeleg mat, hyggelege folk, ei flaske rødvin, perfekt kveld.  Mandelpotetene vi fekk, var til og med kjøpt frå Sæbjørn, det forklarte den gode smaken.  Bekken blei brukt til tannpuss, vask og påfyll av vassflasker.

 

 

 

 

 

På vegen over til Sunnmøre hadde vi skodde og regn.  Dermed vart det lite utbytte av Geiranger, Flydalsjuv og utsikt frå vegane.  Vi stogga likvel på Union hotell for å beundre dei sju søstrene til Marianne Heske, eit kunstverk Bodil også skal ha i den nye heimen sin. 

Medan Bodil ser fossar av gull som flyt nedover trygg fjellside i sol mot glitrande fjord, såg dei russiske damene trugande svarte fargar som kanskje var på veg til å ta over bildet.  Ulik oppleving er vel teikn på godt kunstverk?